Κάτι που ήρθε και κούρνιασε...

Ξεκινώ με κάτι απλό, με κάτι ανάλαφρο, για να μην είναι απότομη η αλλαγή από τον κόσμο του ονείρου στη ζοφερή πραγματικότητα.. Ξυπνώ με βλέμμα θετικό, με μια πρωτόγνωρη αισιοδοξία.. Απορώ γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο, τη στιγμή μάλιστα που έξω ο καιρός είναι μουντός, και σε προδιαθέτει για τη μελαγχολία που θα ακολουθήσει αργά ή γρήγορα..

Ξεκινώ, λοιπόν, τη μέρα μου με μουσική ήρεμη, ταξιδιάρικη, που ξετρυπώνει από κάποιο μακρινό δωμάτιο. Δεν ξέρω ποιο είναι, αλλά οι ήχοι μοιάζουν καθηλωτικοί και μαγευτικοί, σαν και εκείνους των σειρήνων στην Οδύσσεια. Οι συνειρμοί απανωτοί. Το μπαούλο των αναμνήσεων ταρακουνήθηκε και μου θύμισε την ύπαρξή του. Ήρθε μάλλον η ώρα να ανοιχθεί, ώστε να ξυπνήσει τη νοσταλγία.

Η μουσική αδιάκοπη συνεχίζει το δικό της ρυθμό, της δικές της εναλλαγές..

Εναλλαγές τώρα περνούν επιθετικά και στον ψυχικό κόσμο μου. Η μελαγχολία εδραιώνεται, θρονιάζει και περήφανη με καταπνίγει.

Μα ποιός φταίει; Μήπως αυτή η συναισθηματική μαγεία, που αναβλύζει από τη μελωδία που ηχεί μέσα από το δωμάτιο (το οποίο δε βρίσκω ακόμα. )Νιώθω τη μουσική δίπλα μου, μέσα μου, να με περικλείει και να διεισδύει πονηρά και σε μέρη που δεν ήθελα. Αυτός ο ήχος ήρθε να ξεσκεπάσει όλες της αλήθειες, όλους τους μύθους, όλες τις ψευδαισθήσεις. (από πού έρχεται επιτέλους και γιατί;)

Και συνεχίζει ακάθεκτος να τρυπάει. Όχι το αυτί.. Την καρδιά..

Editor:Γάκης